What it takes - ‘Een boek van en over een rolmodel voor velen!’

Ik beken: ik heb niets met voetbal. Maar een boek van deze topcoach kon ik toch niet laten liggen. Ik kende Wiegman vooral van de speech die zij hield toen zij na het wereldkampioenschap tot beste trainer bij de vrouwen gekozen werd, en zij haar prijs opdroeg aan de Spaanse kampioenen naar aanleiding van de rel rond De Kus, oftewel: de aanranding. ‘We weten allemaal wat er is gebeurd bij Spanje’, zei Wiegman. ‘Dat doet me enorm pijn als trainer, als moeder van twee dochters, als echtgenote en als mens.’ Ik was meteen fan!

Vernieuwend leiderschap

Wat Wiegman kenmerkt als leider, is voor de masculiene voetbalwereld vernieuwend. Ze is namelijk empatisch en stelt het team altijd centraal. Zowel het team van de spelers als het team daaromheen. Ze betrekt anderen bij beslissingen en houdt rekening met persoonlijke communciatiestijlen. Ze houdt niet van slechtnieuwsgesprekken. Ze neemt ruimte voor haar emoties bij ingrijpende gebeurtenissen in haar leven, zoals bij het overlijden van haar zus. Maar ze is niet alleen feminien en zacht. Dan had ze natuurlijk nooit een deuk in een pakje boter geslagen. Ze heeft, zoals psychologe Kate Hays het zegt in een van de vele interviews in What it takes: ‘een sterke focus op haar doelen en targets en op wat ervoor nodig is om die te realiseren.’

Balans

Toen Wiegman in gesprek was over het coachen van het Engelse elftal, kreeg ze een compliment over haar mensgerichte aanpak en haar visie op teamontwikkeling, en meteen daarna de vraag: ‘Maar hoe belangrijk is winnen voor je?’ Alsof dat elkaar uitsloot… Met de wil om te winnen zit het wel goed. Wiegmans opereert met een prachtige balans tussen feminiene en masculiene eigenschappen, waardoor zij een rolmodel is voor leiders op welk gebied dan ook. Voor vrouwen, die nogal eens te horen krijgen dat ze drammerig of zelfs een bitch zijn als ze hun ambitie en daadkracht tonen. Maar zeker ook voor de vele mannen, zeker die de voetbalwereld domineren: zo’n team bestaat wel uit mensen!

Rolmodel

Wiegman is een enorme voorvechter van vrouwenvoetbal, en is zich meer dan bewust van haar positie als rolmodel. Ze had zelf geen rolmodel toen ze op de basisschool zat. ‘Ik riep altijd dat ik later gymjuf zou worden, want ik wist dat ik dat in elk geval kon.’ Ze houdt er niet van om in de belangstelling te staan, maar omwille van haar missie doet ze dat toch. Ze noemt haar strijd voor het vrouwenvoetbal een wedstrijd waarbij ze met 4-2 achterstaat. Niet met 2-0, want er is al een boel bereikt. Maar het is nog lang geen gelijkspel.

What it takes neemt je mee in alles wat bij het voetballen komt kijken. Mij duizelde het wel van de namen, verhalen over wissels en wedstrijdstrategieën, maar dat maakt het boek voor wie wel iets van voetbal snapt, vast extra leuk. Het is niet alleen ‘Wiegmans vertelt’, het boek staat vol met interviews met mensen die over haar vertellen. Of over zichzelf, zoals Louis van Gaal (inclusief subtiel seksisme…). Maar ook over leiderschap en inclusie in het algemeen, zoals Elanor Boekholt-O’Sullivan, luitenant-generaal bij de Nederlandse strijdkrachten. Kortom: een boek van en over een echt rolmodel voor velen!