Het komt erop neer dat je ’s ochtends na het ontbijt een takenpakket voor de dag maakt die je verdeelt over een aantal periodes van 25 minuten. Na die 25 minuten neem je steeds een pauze van 5 minuten en na vier pomodores pauzeer je iets langer. Op deze manier krijg je een lang lijstje van taken gedaan op een dag en ben je - door de gezonde relatie die je met tijd hebt - niet helemaal kapot aan het einde van de dag. Het boek was eerst een PDF op de site, later werd het een ‘self published’ boek, maar toen er meer dan 2 miljoen mensen interesse toonden, goot een grote uitgever het in een professioneel boek. Sinds een half jaar is het op de Nederlandse markt. We spreken de schrijver.
Kunt u ons terugbrengen naar de dag dat je de pomodoretechniek bedacht?
Het was 30 jaar geleden en ik was aan het studeren voor een tentamen Sociologie. Ik kon me helemaal niet concentreren omdat ik constant werd afgeleid, niet van buitenaf, maar van binnen. En toen ben ik een beetje gaan experimenteren met het leren in blokken; eerst twee minuten en daarna steeds iets langer en ik gebruikte daarvoor de wekker in de vorm van een tomaat die toevallig in de keuken stond. Voor het examen slaagde ik en daarna ben ik gaan onderzoeken waarom het precies werkte, leerde bijvoorbeeld iets over onze attentiespam, we kunnen van 15 tot 45 minuten focussen op een taak. Al studerend en proberend leerde ik dat 25 minuten en daarna 5 minuten om te organiseren een goede periode is.
Maar het gaat niet alleen om die 25 minuten, maar de gedachte die erachter zit toch?
Zeker, het gaat erom dat je relaxed met tijd omgaat. In het begin van elke dag maak je een overzicht van je activiteiten, daar koppel je het aantal pommodores aan en zo werk je het hele lijstje af. Aan het einde van de dag doe je dan verslag van wat je die dag hebt gedaan. Pas jaren later besefte ik eigenlijk dat het met deze techniek gaat om het observeren van jezelf. Het is een manier om een relatie met tijd te krijgen.
Hoe bouw je een relatie met tijd op?
Normaal gesproken ben je altijd aan het rennen voor de tijd, maar nu gebruik je de vijf minuten tussen twee pommoderes om even te evalueren en zo wordt je steeds iets minder bang voor de tijd. Je gebruikt de tijd om productiever te worden.
Het bijzondere was dat uw techniek niet direct een boek werd. U plaatste uw verhaal eerst op uw website en daar was het gratis te downloaden.
Nooit aan gedacht, ik ging het wel toepassen en uitdragen. Toen ik na mijn studie aan het werk ging, werkte ik veel met teams die ICT-projecten deden samen. Daar introduceerde ik de methode en zij gingen vrij snel veel efficiënter werken. Pas daarna ben ik het verhaal van de techniek die mij redde, gaan opschrijven.
Werd het ooit echt een baan voor u?
Niet direct, het is altijd een project geweest dat ik erbij deed. Maar na verloop van tijd kreeg de PDF met de beschrijving iets van 2 miljoen downloads en toen pas zeiden we: deze techniek verdient het om een echt boek te worden. Het werd een self publishing boek dat in 2006 uitkwam en in 2013 kreeg een grote uitgever pas interesse. Wij zagen dat niet aankomen hoor.
Werkt het voor u nog steeds?
Zeker, ik heb het zelf ook nog steeds nodig. Als ik het in een groepje mensen heb over hoe je intern afgeleid kan worden, ben ik altijd de meest afgeleide van iedereen. Ik ben nu trouwens aan een manier aan het werken waarbij je aan verschillende doelen tegelijk kan werken die je in je leven hebt. Ik wil namelijk uit de weg helpen dat je angst hebt om zo’n taak aan te pakken want het gevaar van angst is dat je slechts één oplossing ziet.
Toen u de techniek bedacht waren er nog geen social media. Is het vandaag de dag nog belangrijker om zo’n systeem te hebben?
Zeker en het gevaar van afleiding van je gedachte is sowieso al sterker dan welke externe afleiding dan ook. Tegen het gevaar van de externe afleidingen kun je je wel wapenen, maar die interne afleidingen zijn echt dwingend. De techniek biedt je de mogelijkheid om aardig te zijn tegen jezelf want als je zo’n afleiding hebt dan schrijf je dat even op en aan het einde van de 25 minuten besluit je wat je ermee moet. Want je gedachten winnen uiteindelijk toch en dat moet je accepteren, je moet er naar luisteren en van leren. Ik geloof ook niet in de strategie dat je zegt: werken, werken, werken want dat is eigenlijk heel onnatuurlijk. Je moet tijd niet wegduwen, maar het gesprek aangaan met tijd.
Hebt u wel eens hele dankbare reacties gehad van mensen?
Ja, ik krijg hele aardige reacties. Bijvoorbeeld van alleenstaande moeders die door deze techniek een zelfstandig bestaan op kunnen bouwen waarbij ze werk en opvoeden kunnen combineren. Weet je wat ik ook zo aardig vindt? Dat je al voordeel hebt als je alleen de basisprincipes van de techniek gebruikt. Ik was wel een tijdje benieuwd waarom het zo makkelijk is en dat komt door het principe dat veel mensen alleen maar focussen op werk en dat deze verplichte pauze je dwingt om die tunnel even te verlaten. Wat ik wil bereiken is dat je een andere relatie met tijd ontwikkelt; je moet echt van tijd een vriend maken.
Heeft u wel eens een wetenschappelijke ondersteuning voor uw techniek gekregen?
De techniek is heel praktisch, maar ik zocht achteraf wel naar een filosofische en biologische verklaring voor de werkzaamheid. Wat mij vooral heeft geholpen is dat ik veel las over hoe in filosofische zin tijd je vijand kan worden als je niet in onderhandeling gaat met tijd. En wat ik ook zie is dat multitasken heel lastig is en dan kom je dus bij de conclusie dat je hersenen niet zo gemaakt zijn. Natuurlijk kan je aan verschillende doelen werken op een dag, maar niet op hetzelfde moment. Daar ga ik bij mijn nieuwe techniek verder op in.
Over Bas Hakker
Bas Hakker studeerde marketingcommunicatie en schreef daarna als journalist veel over media en marketing voor Adformatie, MarketingTribune, AD, NRC en Managementboek. Vandaag de dag is hij hoofdredacteur van marketingwebsite Candid.news. Met zijn bedrijf ‘Kleedkamer4’ helpt hij kleine ondernemers met het opbouwen van een klantenbestand.
