Covey is niet de eerste managementauteur die schrijft over het belang van vertrouwen. Tom Peters (`In Search for Excellence`), Karen Otazo (`The Truth About Being a Leader`) en James O`Toole (`Leading Change`) schreven er al eerder over. Wat Covey onderscheidt, is dat hij vertrouwen opvoert als een kwantificeerbaar managementinstrument.
Er is niks `soft` aan vertrouwen, stelt Covey. Hij introduceert zelfs een formule: minder vertrouwen = minder snelheid, meer kosten. Ofwel: als het vertrouwen afneemt, neemt de snelheid af en stijgen de kosten. Volgens Covey is vertrouwen de verborgen variabele in de succesformule voor organisaties. Ook dat vat hij samen in een formule: (S x U) V = R. Dus: (strategie maal uitvoering) vermenigvuldigd met vertrouwen, staat gelijk aan resultaat.
De grootste misvatting over vertrouwen is volgens Covey de gedachte dat je `het hebt of niet`. Onzin, meent Covey. Vertrouwen kun je vergroten door eraan te werken. Hij maakt daarbij onderscheid tussen `vertrouwen in jezelf`, `relatievertrouwen`, `organisatievertrouwen`, `marktvertrouwen`, en maatschappelijk vertrouwen`. Verreweg de meeste aandacht in het boek gaat uit naar het creëren van `vertrouwensrekeningen`. Daarmee borduurt Covey verder op het idee van een `emotionele bankrekening` dat zijn vader beschreef in zijn bestseller De zeven eigenschappen van effectief leiderschap.
Covey komt met overtuigende voorbeelden en onderzoeksresultaten om zijn stelling te onderbouwen. Zo vond superinvesteerder en ceo van Berkshire Hathaway Warren Buffett het niet nodig om een due dilligence uit te voeren bij de overname van het Wal-Mart onderdeel McLane Distribution. Buffett vertrouwde Wal-Mart, en spaarde daarmee veel geld uit. Op iets bescheidener schaal werkt het ook: donutverkoper Jim zag de rij wachtenden voor zijn kraampje in New York iedere ochtend groeien. Voor sommige klanten was dat een reden om af te haken. Jim zette een mandje op de toonbank waar klanten geld in konden doen en wisselgeld uit konden pakken. Daardoor verdubbelde Jim zijn omzet zonder extra kosten te maken. Bovendien, en daarin schuilt de moraal van het verhaal, ontving hij meer fooi. Het vertrouwen dat Jim stelde in zijn klanten leverde hem `dividend` op. Op wantrouwen wordt belasting geheven.
Het pleidooi van Covey voor vertrouwen als managementinstrument is inspirerend en uitermate actueel. Het speelt in op eerdere managementtrends, zoals het `open boek management` van John Case. Wel zou Covey in het vervolg wat spaarzamer mogen zijn met citaten. Dit boek staat er vol mee, en ze zijn niet allemaal even goed gekozen. Zo is het potsierlijk om de mensenhater Nietzsche te citeren in een boek dat pleit voor meer vertrouwen in de medemens. Ook de uitspraak van Wal-Mart oprichter Sam Walton, dat `ieder goed bedrijf eigenlijk een relatie op basis van partnerschap moet hebben met zijn werknemers`, verdient enige context. Tenslotte heeft Wal-Mart een zeer slechte reputatie als werkgever (lees bijvoorbeeld `The Bully of Bentonville` van Anthony Bianco).
Ten slotte is het vreemd dat Covey veel voorbeelden ontleent aan zijn eigen familieleven. Van Covey senior is bekend dat hij zijn gezinsleden een armbandje laat dragen met daarop een `mission statement`. Zijn zoon lijkt deze bedrijfsmatige kijk op het gezin te delen. Beroepsdeformatie, zullen we maar zeggen.
