In het boek In contact introduceren de auteurs een kleurenroos met het pallet ‘rood-groen-blauw-zwart’. Het doet erg denken aan de hoedjes van Edward de Bono en de kleuren van Léon de Caluwé, met dit verschil dat de schrijvers er non-verbale gedragskenmerken aan hebben toegevoegd. Rocket science? Nee, dat niet. Maar wat maakt dit boekje dan zo aardig.
In de eerste plaats omdat er, tegen de verwachting in misschien, niet eens zo heel veel nieuwe boeken over non-verbale communicatie verschijnen. Wel als onderdeel van communicatie, maar niet zo specifiek. Dus is het aardig om er weer eens op gewezen te worden. Maar verreweg het leukste is dat ‘In contact’ uit kan groeien tot een soort nationaal gezelschapsspel. Thuis, of in de werkomgeving.
Je ontkomt er namelijk niet aan om jezelf constant de vraag te stellen welke kleur je zelf bent. Of welke kleur je collega is? De antwoorden op die vragen zijn trouwens zelden primair (om maar even in kleurjargon te blijven), want zelden is iemand strak zwart, of blauw, of groen, of rood. Eén kleur valt er altijd wel af, maar die andere twee niet. Je hebt al gauw een mengkleur aangemaakt. En dan is er het ‘whisful thinking’: ik ben toch niet blauw!?! Kom zeg, hooguit blauwgroen, want ik ben doorgaans echt meegaand. Enzovoort.
De lezer zit zo constant in een spagaat. Prima natuurlijk maar kun je daar dan vervolgens wat mee in je dagelijkse leven? Zeker wel. Wie bereid is na te denken, zal kunnen proberen om bepaalde kleuren ‘op te rekken’. Zich bijvoorbeeld iets meer proberen te verplaatsen in de ander, of zijn eigen gedrag wat aanpassen. Die kleine stappen kunnen een wereld van verschil maken.
Voorbeeldje: Amerikaans onderzoek wijst uit dat de klank van de stem belangrijker is dan de inhoud. De inhoud van de boodschap telt voor zeven procent mee, de klank van de stem 38 procent, en de gezichtsuitdrukking 55 procent. Het is maar dat we het weten! Want hoe vaak kijken we in de spiegel naar onze gezichtsuitdrukking? Hoe vaak luisteren we naar onze eigen stem? Een klein voorbeeld dat al voldoende is om bij menigeen het schaam’rood’ naar de kaken te doen stijgen, omdat dit zo zichtbaar maakt hoe we (de effecten) van non-verbale communicatie verwaarlozen. ‘In contact’ van Hans Geurtsen en Willy Bakers is nietv de opmaat naar ‘rocket science’, maar wel een pijnlijke confrontatie met een vergeten gebied.
Over Ronald Buitenhuis
Ronald Buitenhuis is freelance journalist.
