Op het werk krijgt bijna iedereen te maken met deadlines, targets, beloftes en soms stress als gevolg van de druk. Vervolgens haasten we ons naar de yoga of een volgen een cursus mindfulness, om te ontspannen. Dat klinkt niet als een vruchtbaar systeem. Dit boek heeft mij geprikkeld dat we onze aandacht nog teveel focussen op het leren omgaan met de hectiek ten opzichte van het voorkomen van de hectiek.
Jason Fried en David Heinemeier Hansson schetsen in dit boek hoe het niet zo hectisch hoeft te zijn op het werk. Vanuit de ervaringen die zij opgedaan hebben bij hun eigen bedrijf Basecamp beschrijven ze hoe zij de bedrijfsvoering runnen. Dit is geen boek over persoonlijke effectiviteit, het geeft geen handvatten wat jij kunt doen om je tijd beter te benutten, meer gedaan te krijgen of hoe je meer invloed kunt uitoefenen. Het gaat juist in op wat medewerkers kunnen doen om te voorkomen dat de hectiek de overhand neemt op de werkvloer, wat veelal gaat over diepgewortelde patronen in onze samenleving. Het boek is wel duidelijk gebaseerd op de Amerikaanse samenleving. In sommige aspecten komt deze overeen met Nederland, maar ik herken zeker niet alles.
Aan de hand van 65 voorbeelden willen de auteurs meegeven dat het niet zo hectisch hoeft te zijn op het werk. Iedere drie pagina's volgt weer een nieuwe invalshoek om je organisatie te verbeteren. Wat mij betreft had het bij het verhaal gepast als ze wat minder voorbeelden hadden gebruikt, je kunt immers niet alles en keuzes maken hoort ook bij een rustige bedrijfsvoering. Anderzijds door de variatie leest het boek erg gemakkelijk weg en afhankelijk van je achtergrond en interesse is er voor ieder een waardevolle les te trekken.
Een aantal weken na het lezen van Het hoeft niet zo hectisch te zijn op het werk merk ik dat er een paar voorbeelden goed bij mij zijn blijven hangen. De schrijvers geven aan als doel te hebben, geen doelen te hebben. Ze zien doelen als kunstmatige targets en leggen pijnlijk bloot dat het een continu proces is zonder einde en als bron van onnodige stress. Een week later als iemand begint over de groei van de organisatie kan ik niet anders denken dan ‘hoezo en wanneer zijn we dan wel tevreden?' Een ander voorbeeld is de drang of de conditionering van mensen om meteen ergens op te reageren. Collega's geven een presentatie, ze hebben er goed over nagedacht en in plaats van dit op je te laten inwerken, reageren mensen vrijwel meteen. Overhaaste reacties in plaats van doordachte feedback, is lang niet altijd leuk of nuttig. Een laatste voorbeeld gaat over salarisonderhandeling, die de auteurs ervaren als een onbevredigd spel. Hoe heerlijk als je je geen zorgen meer hoeft te maken of er recht wordt gedaan aan wat je waard bent.
